Part 2.

Cassandra, płacząc, wbiegła do ciemnego zaułku, mając nadzieję, że nikt  jej tutaj nie znajdzie. Oparła się tyłem o ceglaną ścianę i następnie, ocierając plecami, zjechała po niej. Lekkie pieczenie, które poczuła na plecach, spowodowało, że przygryzła wargę i na chwilę zapomniała o bólu psychicznym, niestety nie trwało to długo. Niekontrolowane łzy co chwilę spływały po jej policzkach, następnie kapiąc na czarną sukienkę. Ciało dziewczyny pokryte było gęsią skórką i całe się trzęsło, ponieważ temperatura nie była najwyższa, a ubranie jakie miała na sobie, nie zapewniało jej dostatecznej ilości ciepła. Zgięła nogi w kolanach i objęła je tuż pod kolanami, chcąc chociaż trochę się ogrzać. Łzy zbierające się w oczach rozmazywały jej obraz, więc co chwilę ścierała je dłońmi, rozmazując przy tym cały makijaż. Chcąc się trochę uspokoić, spojrzała na ceglaną ścianę przed nią i zaczęła powoli liczyć ledwo zauważalne cegłówki. Wzięła kilka głębokich wdechów, powoli wypuszczając powietrze. Gdy łzy przestały zbierać się w jej oczach, powoli podniosła drżącą rękę i delikatnie, opuszkami palców przejechała po spuchniętym lewym policzku. Wzdrygnęła się, wciągając powietrze przez zaciśnięte zęby. W jej głowie pojawił się obraz wściekłego Steve'a, który bierze zamach, a następnie uderza ją w twarz z taką siłą, że ledwo co ustała na nogach. Jej oczy ponownie zaszły łzami, a płuca stały się jakby płytsze. Nie mogąc dłużej się wstrzymywać, ponownie wybuchnęła głośnym szlochem. Nie potrafiła się opanować. Ból psychiczny niszczył ją od środka. Czuła strach, lęk, przerażenie, zażenowanie, a jedynym, czego teraz chciała i potrzebowała, była samotność. Niestety nie było jej to dane. Usłyszała odgłos kroków dochodzący z jej prawej strony. Jej tętno przyśpieszyło z przerażenia, a oddech stał się płytki. Objęła ugięte w kolanach nogi i schowała głowę pomiędzy nie. Zza rogu budynku wyłonił się wysoki mężczyzna, po czym zatrzymał się, rozglądając się, jakby kogoś szukał. Zaczął wchodzić głębiej w zaułek. Cass, słysząc kroki coraz bliżej, wstrzymała oddech i podniosła głowę. Tuż przed nią stał Harry, uważnie się jej przyglądając, a gdy rozpoznał w niej Cassandrę, odetchnął z ulgą, ale po chwili, gdy zauważył w jakim stanie była dziewczyna - cały czerwony i spuchnięty policzek, rozmazany makijaż, skóra pokryta gęsią skórką, cieknące z policzków łzy - sam miał ochotę się rozpłakać. Obecność Harryego nie ucieszyła dziewczyny, nie w tym momencie, nie w tej sytuacji. 

 Harry pochylił się i, złapawszy dziewczynę pod pachami, pomógł jej wstać z zimnego podłoża. Ta, ledwo stanąwszy na nogi, zrobiła krok w bok, oddalając się od niego.

- Zostaw mnie- udało się jej wydukać - Nie chcę twojej litości.

- Cassie, nie jestem tutaj z litości, chcę ci pomóc - powiedział cierpliwie zatroskanym głosem, robiąc krok w stronę dziewczyny, a ta, nie chcąc, żeby Harry był blisko niej, zrobiła krok w tył.

Jej smutne oczy patrzyły się na chłopaka z przerażeniem., natomiast co chwilę spuszczał z niej wzrok, nie potrafiąc znieść widoku cierpiącej dziewczyny, i nerwowo przełykał ślinę.

- Ja... Chcę być sama -rzekła, biorąc głęboki wdech pomiędzy słowami. Nie zauważywszy żadnej reakcji u chłopaka, zebrała wszystkie siły i krzyknęła - Odejdź!

Cassandra, zaniosła się szlochem i kręcąc bezradnie głową, schyliła się. Ściągnęła ze stóp buty na wysokim obcasie i wzięła je do ręki. Zrobiła kilka kroków do tyłu, nie spuszczając wzroku z twarzy chłopaka, po czym szybko się odwróciła i wybiegła z zaułku, znikając zza rogiem budynku.

Wszystko działo się szybko, więc zanim Harry zrozumiał, że Cassandra uciekła i najprawdopodobniej już nigdy jej nie spotka, minęła dłuższa chwila. Szybkim krokiem wyszedł z zaułku i zatrzymał się, żeby się rozejrzeć. Na jego nieszczęście po dziewczynie nie było śladu.

_________________________________________

Pukanie w drzwi obudziło Cassandrę dokładnie o 08.04. Wypuściwszy głośno powietrze, obróciła się na drugi bok i, naciągnąwszy na głowę kołdrę, zamknęła oczy, próbując ponownie zasnąć.

- Cassandra! Kochanie, mam dla ciebie przesyłkę! – usłyszała głośne wołanie zza drzwi wejściowych  pani Elizabeth, starszej kobiety mieszkającej dokładnie piętro wyżej.

Przewróciwszy się na plecy, odkryła się i usiadła na krańcu łóżka, po czym wsunęła stopy w puchate kapcie. 

- Już idę, momencik!- krzyknęła, wstając. 

Szurając kapciami o podłogę oraz ziewając praktycznie co 5 sekund, doszła do drzwi wejściowych jej mieszkania. Przekręciła górny zamek i uchyliła delikatnie drzwi, nie chcąc pokazywać się kobiecie w piżamie i z rozczochranymi włosami. Trzymając się klamki drzwi, wychyliła głowę i uśmiechnęła się do kobiety.

- Dzień dobry! - powiedziała, patrząc w oczy sąsiadki, która z szokiem patrzyła się na nią , nie mogąc wydusić żadnego słowa.

  Dziewczyna dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że rozczochrane włosy nie były przyczyną szoku w jakim znajdowała się kobieta. Ciało Cassandry zalała fala gorąca i nagle poczuła się jakby powietrze zgęstniało. Nie chcąc mówić kobiecie prawdy, uśmiechnęła się nieco nieszczerze, mając nadzieję, że kobieta tego nie zauważy.

- A o to chodzi! - rzekła dziewczyna, wskazując palcem wolnej ręki na policzek, po czym, szeroko otworzywszy drzwi, lekceważąco machnęła dłonią. - To nic takiego, wczoraj wywróciłam się w trakcie sesji. 

- Już się bałam, że...- zaczęła kobieta, ale twierdząc, że jej domysły nie są najmądrzejsze przerwała. - Zresztą nieważne. Wczoraj, wyjątkowo wieczorem, chodził listonosz. Nie było cię, więc odebrałam coś do ciebie.

Kobieta uśmiechnęła się przyjaźnie, wyciągając dłoń, w której trzymała kopertę, w stronę Cass. 

- Dziękuję - powiedziała dziewczyna i odebrała kopertę, nie patrząc na jego nadawcę. - Do widzenia.

Pani Elisabeth ostatni raz się uśmiechnęła, po czym ruszyła schodami do góry, udając się do swojego mieszkania. Cassandra, zamknąwszy drzwi, spojrzała na nadawcę. 

- Thomas Bride - przeczytała szeptem do siebie, z trudnością doczytując się napisanych słów. Jej serce zabiło szybciej, gdy zdała sobie sprawę, że nadawcą był jej ojciec. Z niedowierzaniem wpatrywała się w kopertę i podpis nadawcy. Kilka razy dokładnie śledziła napisane ręcznie litery, upewniając się, czy na pewno się nie pomyliła. 

W mieszkaniu rozniósł się dzwonek do drzwi, a skupiona na kopercie Cass, nie sprawdzając, kto znajduje się za drzwiami, otworzyła je szeroko. Nagle poczuła, jak ktoś z dużą siłą popycha ją w głąb mieszkania, zamykając drzwi za sobą. Przerażona, oderwawszy wzrok od koperty, zaczynając od butów i kończąc na twarzy, przyglądała się osobie stojącej przed nią.

- Steve... - powiedziała wystraszona do siebie. 

Nie widziała się z nim od pamiętnej imprezy, która odbyła się dwa dni wcześniej. On nie dzwonił, nie pisał, a ona, wciąż nie wiedząc czego spodziewać się po chłopaku, robiła to samo. Teraz stała przed nim w piżamie - białej bluzie i legginsach galaxy z napisami "star wars" - zaskoczona jego niespodziewaną wizytą.

- Myślałaś, że kto? - zapytał ze złością w głosie - Może ten pedałek z klubu? 

O wiele bardziej wolałabym, żeby to był on, pomyślała. Nie wiedząc co powiedzieć czy zrobić, spuściła wzrok z twarzy Steve'a. Ten, zauważywszy kopertę w jej ręce, nie pytając się o pozwolenie, wyrwał ja z dłoni dziewczyny. Odwrócił na stronę, na której znajdował się adres nadawcy i, przeczytawszy imię i nazwisko, roześmiał się głośno.

- Tatusiek przypomniał sobie o córeczce? - powiedział, udając wzruszonego, po czym ponownie się roześmiał. 

- Oddaj to! - krzyknęła ze złością Cassandra, próbując wyrwać Steve'owi kopertę. 

- Nie? - rzekł, po czym wyciągając ręce do góry tak, żeby brunetka nie była w stanie ich dosięgnąć, rozerwał kopertę na pół, później jeszcze raz na pół i rozsypał kawałki papieru na podłogę. Dziewczyna z niedowierzaniem patrzyła się na spadające  na podłogę kawałki papieru.

- Jak mogłeś! - krzyknęła nagle i, nie kontrolując się, uderzyła Steve'a otwartą dłonią w twarz. Oczy chłopaka natychmiast pociemniały, a jego oddech stał się płytszy. Uświadomiwszy sobie, co takiego zrobiła, Cass otworzyła szeroko oczy i zakryła usta dłońmi. Do jej oczu napłynęły łzy, gdy zdała sobie sprawę, co ją teraz czeka. 

- Pożałujesz tego - warknął Steve, robiąc krok w stronę przerażonej dziewczyny.  Zamachnąwszy się, uderzył pięścią w jej twarz tuż pod lewym okiem, a następnie popchnął ją z całej siły do tyłu tak, że wpadła w znajdującą się za nią ścianę, po której zamroczona zjechała na podłogę. 

- Przeproś! - krzyknął Steve, szybko oddychając i zaciskając dłonie w pięści. Jeszcze nie do końca świadoma Cassandra nie potrafiła wydusić z siebie słowa. a widząc to, Steve kopnął ją, uderzając w plecy w okolicy kości krzyżowych. Dziewczyna krzyknęła z bólu, ale nie chcąc dać satysfakcji zwycięstwa Steve'owi,  powstrzymywała się od płaczu. Jej oddech był płytki i  z trudem łapała powietrze, natomiast jej serce biło z nienaturalną prędkością.

- Boli?- zapytał z troską, kucnąwszy tuż przed twarzą brunetki, a ta odwróciła głowę w drugą stroną - Niedługo przestanie.

Pogładził ją po włosach i, złapawszy za brodę, delikatnie skierował jej głowę ku niemu. Pochylił się i, złożywszy na jej ustach delikatny pocałunek, wyszedł z mieszkania bez słowa.

Schowawszy twarz w dłoniach, zaniosła się głośnym szlochem, dając upust słonym łzom bólu, zebranych w jej oczach.

_________________________________________

Rozdział nie za wesoły, biedna Cass, chory Steve. Jestem nawet z niego zadowolona jak nigdy, więc mam nadzieję, że wam się spodoba.  Wiedzcie, że komentarze naprawdę motywują do pisania, więc nie pogardzę żadnym, z jednym słowem, czy nawet znakiem. Rozdział dopiero teraz, ale chcę dodawać je w miarę regularnie, żebyście nie musieli długo czekać. Następny, jeżeli dam radę napisać, pojawi się w środę, czwartek, piątek, ale niestety nie będę mieć teraz dużo wolnego czasu, więc nic nie obiecuję.

Pamiętajcie o zakładce informowani, gdzie cały czas możecie się zgłaszać :)
P.S Przepraszam, że nie ma tutaj opisu mieszkania Cass, ale za nic w świecie nie wiedziałam, gdzie go wbić, co nie znaczy, że w ogóle go nie będzie.